Eg var så freidig at eg spurde forfattar Karin Jonette Ness om å få kjøpe boka på forhand, sidan eg skulle vere bortreist på behandling i 4 veker. Svaret var at boka ikkje hadde komme forfattaren i hende, men eg kunne få den i hefte, som den aller, ALLER første lesaren❤ (eller i ei lefse, som hu sa) Eg fekk boka levert på døra – inkludert lykkebobler på flaske, og gode ord
❤Tusen takk for tilliten❤ 

”pikyrande små dikt” av forfattar Karin Jonette Ness (f.1969) frå Skånevik, som debuterer som forfattar med ei variert diktsamling. Eg elskar nynorsk, og er stolt over at min barndomssambygding gir ut dikta sine i denne fine målforma. Karin Jonette skriv slik at kjærleik, kraft og styrke, sorg og glede når djupare inn, akkurat der me treng det, utan at det er påtrengande.

Pikyrande dikt er så absolutt ein talande tittel, for dikta er pikyrande små. (Elskar det ordet, pikyrande, så er det sagt) Innhaldet i dei pikyrande små dikta er derimot langt frå pikyrande, for meg er dikta ”frå sjel til sjel” og treff meg på ulik vis, ulike gonger. Små dikt med stort innhald.

Nokre dikt set seg i sjela, utan at eg skjønar kva dei eigentleg gjer med meg. Andre får meg til å le, samstundes lurer eg på om det er fordi eg ikkje har skjønt meininga med nettopp det diktet. Atter andre dikt får meg til å tenke: Hah, ja akkurat sånn er det! Somme har gitt meg melodiar, som berre har kome til meg ved første augneblink på, og fått tankane mine på ”avvegar” om det går an å seie. Eg gler meg til å lese alle dikta - om att, og om att,  også i innbunden form.

Forfattaren har tillate meg å gjengi eitt, av mange dikt, som tala rett til sjela mi: 

sjå ikkje mørkt
på meg
sa hausten
om du vil kan
du ver den
nye fargen i
meg

Eg skulle så gjerne vert på lanseringsslepp, men eg reknar med at eg kan glede meg til å vere med ved neste utgjeving.

Lanseringsslepp i Haugesund fredag 25. november 2022 – Stuelands Abothek kl. 16.00
Lanseringsslepp i Skånevik laurdag 26. november 2022 – Skånevik Fjordhotell kl. 16.00

LØP OG KJØP!

Takksam helsing frå meg

I dag har eg vert på sjukehuset og fått svar på prøver om skjoldbruskkjertelen. De hadde IKKJE funnet kreft der :) Ny kontrolltime om nåken mnd. 

Telefon fra sjukehuset med svar på blodprøver viste at eg hadde litt for lågt immunforsvar, litt låg blodprosent, og så syns de at nyrene mine jobba litt for hardt. Ingen av delene var alarmerande, men de følge med meg, og eg e takknemlig for at de oppdatere meg og om sånne ting underveis. 

Ellers har kvalmen hatt tak i meg i dag og, men akkurat nå i kveld så kjennes eg bedre ut. Nå blir det TV fram til eg e så trøtt at eg kan velta meg ut i sengo og berre sovna på sekundet...hehehe...

❤ Takknemlig for livet mitt ❤

Tirsdag denne veka var eg på Haukeland i Bergen. Informasjonstime før strålebehandling først, så bar det inn på et rom der de tok bilder og målinger med ein CT-lignande trommel. Eg fekk tatovert ein prikk på kvar side, som er dei dei går etter når dei skal måle seg fram til trålepunkt kvar gong. 

Denne dagen var eg veldig dårlig i utganspunktet, tålte ikkje bilkjøring, og var altså så kvalm at at hadde problemer med å gå når me kom fram. Den følelsen når eg steig ut av bilen, krumbødy, kvalm - og skalla! Kan eg sei at det gjekk mer opp for meg då? Ja, på ein måte så blei det liksom mer "på ekta" - Eg e sjuk for pokker! 

I innkallingsbrev eg hadde fått, stod det at eg skulle få 20 strålebehandlinger. Ein kvar dag, 5 dagar i veka, i 4 veker. Når eg kom inn til legen, fekk eg beskjed om at det blei 40 strålebehandlinger. To kvar dag, 5 dagar i veka, i 4 veker. Første veka skal eg også ha cellegift tirsdag, onsdag og torsdag. Eg fekk litt meir info om eventuelle bivirkninger etter stråling. Det var masse mer å setta seg inn i, og det var meir bivirkningar enn eg har visst om. Bivirkninger som kan komma etter kvart, nokre undervegs, andre kunne komme fleire veker etter endt strålebehandling. 

Når eg seier at det kjentes meir "på ekta" ut, så meiner eg ikkje at eg ikkje har skjønt at eg er alvorleg sjuk, men det er rart med det, det er begrensa kor masse me klarer å ta inn på ein gong trur eg. Heldigvis vil eg sei til det, for å klare å forhalde meg til ALT på ein gong, det trur eg ikkje eg er i stand til. Eg får nok ein del trening i tålmodighet framover :) 

Ellers er formen "opp og ned", med KORTE intervaller. Eg syns eg har vore heldige som har hatt fleire gode dagar etter første cellegiftkuren. Nå har kvalmen tatt over litt igjen, men eg testar ut kor ofte eg må drikke, ete, ta medisiner osv. Når folk spør koss formen er, og eg svare at den er bra, så gløymer eg å fortelle at "bra form" for meg i disse dagar er omtrent det samme som 90 + Eg tar kvar opptur som ein bonus, og er glad og takknemlig for at samme kor dårlig eg er, så har eg fremdeles godt humør, er med godt mot, og syns eg er heldig!

❤Takknemlig for livet mitt❤

Det har nå gått 5 veker sidan eg blei diagnostisert med lungekreft.
Kva skal eg sei om den tida...

Det har gått både fort og seint, det har vert vondt og godt, det har vert latter og tårer
- og det har vert  SAMHOLD, GODHET og KJÆRLIGHET!

 Me snakkar gjerne om kreft innimellom, og tenker at "plutselig kan det vera min tur", samtidig så tenker me likevel "det skjer ikkje meg". Så gjorde det nettopp det:

Det skjedde meg!

Det er faktisk vanskelig å sei korleis eg har det, og korleis eg tar det. Eg er fremdeles Karoline eg. Eg har mitt gode humør, eg er sterk, eg likar å jobbe med egne følelsar - på godt og vondt. Eg likar å jobbe "framover", bygge opp meg sjølv, bygge opp andre, ta vare på det gode i livet, ta vare på dei gode verdiane. Dei gode tinga som bur inni hjerta våre, inni sjela vår!

Dagane har gått litt "i eitt", men eg føler også at eg har levd i nuet. Tatt ein ting om gongen, innstiller meg på ein ting om gongen osv. Innstiller meg på at eg skal vinna kampen. Eg går "ALL IN" 

Det beste midt i all denne driten - ja kreft er drit - det er all kjærligheten eg ser rundt meg. All hjertevarmen, alle som eg er så glad i, alle som er glade i meg. Mine aller nermaste har alltid vore nummer ein for meg, men det kjem sterkare og tydeligare fram i meg nå. Det kjennes som at "sss...den kreften...den ska eg fiksa" Det e berre ein liten hump i veien det, som me ska kjempa oss gjennom - i lag! EG HAR MINE KJÆRE NÆR MEG! Eg er så ufattelig heldig!

❤Takknemlig for livet mitt❤